Νίκος Κυριακίδης : ΠΟΙΗΣΗ 1.

ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ-424 Σ.Ν

Εμείς του ψυχιατρικού

Συνήθως μικρή η παραμονή,

μετα ερώτηση :

‘’ Άδεια ή ασθένεια ;’’

Καμιά φορά στα ολόγυμνα

νοσοκομεία της σιωπής,

κάποιος θάλαμος

γέμιζε.

‘’Κύπρος’’.....

Τότε, περίεργο πράγμα

το ίδιο φεγγάρι,

είχεν αρχίσει βόλτες ένας εφεδρικός θάνατος,

παρέα με τον έρωτα, λέγαν.

Ποιόν έρωτα ;

Με τα υγρά του έρωτα να πείς.

Το αίμα σα βρίσκει αίμα ;

Άγνωστο……

Η συνουσία σκότωνε

Η αμαρτία πληρωνόταν

Σε τούτη δω,

την παρουσία

την πρώτη.

Λεμφαδένες, βουβώνες-μνήμη πανούκλας-

πυρετός, αδυνάτισμα, διάρροια.

‘’Κυρίως να κοιτάμε ομοφυλόφιλους’’

Και δεν είναι λίγοι,

στις κακές μονάδες

των ‘’ανεπιθύμητων’’ τουλάχιστον,

κάθε θάλαμος και η παρτούζα του,

ειδικά αμα και σκάσει μύτη,

‘’καλύτερος και από γκόμινα’’.

Αυτούς τους φέρναν,

δεν αιτούνταν........

Αμα και ‘’ήταν’’

Θα ζούσαν λίγο

Ανώνυμοι.

Εδω και οι επώνυμοι ξεσάλωτοι,

λίγο ζούσαν.

Φόβος παιδικός

Σαλτάρισμα παιδικό

Γεύμα Σαββάτου,

μας βάλαν δίπλα-δίπλα.

Το ταψί,

το ένα πηρούνι,

το ξερό ψωμί,

το παστίτσιο.

ΕΛΔΥΚ-πολυ παλιοί,

αδελφές στα σίγουρα,

έχει κρίσεις πανικού,

τρυπημένος και πόρνος

Τα παιδιά του Άδη ,

της μουτσούνας του Πάνα,

γευματίζουν.

Κανένα κενό χρόνου

Κανένα χαμένο λεπτό

κανένας να κιοτέψει............

Όλοι

τσιγαριλίκι θαρρείς

το πηρούνι απο χέρι,

σε χέρι.

Κανείς

δεν έκανε καν νεύμα.

Αυτόματα

Σαν την άφιξη του πανικού

Όπως το ξεκίνημα της παρτούζας.

Στο όνομα-όχι της πείνας-

της κλωτσιάς,

σ΄όλα τα ανοιγμένα τσίγγινα κουτάκια,

που χάσκουν,

που απειλούν,

που θα διορθώσουν, λεει.

Ήμουν εκεί

Στο ‘’θαύμα’’ μου

ελάχιστος

άνθρωπος χλωμός,

μαζί μ΄ελάχιστους

άλλους.

Μεγάλη η χάρη μας!